Onze dagen zitten vol met patronen en gewoontes. In een vorige blog vertelde ik hoe je negatieve gewoontes kunt vervangen door betere alternatieven. Het kan ook zinvol zijn om in ons leven en werk enkele nieuwe patronen toe te voegen. Momenten waarop we stilstaan. Waarbij we loslaten waar we mee bezig waren. Waarop we even in een andere wereld terechtkomen en zinvol stilstaan bij wat andere mensen denken, voelen of schrijven.
Ochtendcursiefje
Vroeger had Dalilla Hermans een wekelijks column in De Standaard. Tot ze er omwille van een meningsverschil plots mee ophield. Gelukkig vonden ze elkaar opnieuw. Ze schrijft nu om de twee dagen een cursiefje. En ze zijn bijna altijd briljant. Uit het leven gegrepen, scherp geobserveerd en met flegma neergeschreven. Ik beklaag me nu al dat ik ze niet allemaal heb bijgehouden. Misschien verschijnen ze ooit wel in een boekje. Zoals de Kronkels van Simon Carmiggelt. Terwijl ik haar cursiefjes zit te lezen, glimlach ik vaak. Zoals bij deze over haar favoriete plekje.
Middagjournaal
Als ik in de wagen zit, zo op de middag, staat mijn radio vaak op ‘Nieuwe Feiten’ van Lieven Vandenhoute. Net voor 13 uur kan ik dan genieten van de doorleefde stem van Nico Dijkshoorn. Meteen word ik meegezogen in wat hij met veel gevoel voor zelfspot en humor de ether instuurt. Het duurt maar een paar minuten, het is steeds de moeite. Zoals die keer toen hij over zijn moeder vertelde. Je kunt het fragment hier beluisteren.
Avonduur
Zes seizoen lang heeft Wim Helsen ons net voor het slapengaan met een kort stukje heerlijke televisie vergast. In Winteruur laat hij op de sofa telkens een gast een stukje voorlezen waarna ze erover in gesprek gaan. De hond Swami-Bami vult onopvallend het decor en zorgt voor een rustig gevoel: hier moet niets, hier mag alles. Steeds een moment waarin je opgaat in een stukje tekst en je wereld er gedurende enkele minuten een beetje anders uit gaat zien.
Dit is het fragment met dichteres Maud Vanhauwaert waarin ze een stukje van Fernando Passoa voorleest.
“Wie in de balzaal aan de kant staat, danst met alle dansers
Hij ziet alles en omdat hij alles ziet, beleeft hij alles
Daar alles uiteindelijk een gewaarwording van ons is
Is het contact met een lichaam net zo veel waard als het zien ervan
Of zelfs de eenvoudige herinnering eraan
Ik dans dus als ik zie dansen
Zoals de Engelse dichter die vertelt hoe hij liggend in het gras uit de verte naar drie hooiers keek, zeg ik:
‘Er is nog een vierde man aan het hooien en dat ben ik’
”
Wil je nog een andere aflevering van Winteruur zien, dan vind je die hier.
En dan weer verder
Het belang van momenten waarin je even stilstaat en toch gaat nadenken zorgen voor kleur en rijkdom in een dag en maken dat je nadien met extra energie verder kan gaan van waar je was gebleven.